1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Dünkü, “Ak Parti Bursa nabız verdi!” başlıklı yazım üzerine çokça Ak Partiliyle, Ak Parti’yi konuştuk.

Gördüğüm o ki; çoğunun kafası karışık. Aslında kafa karışıklığı çok da kötü bir şey değildir fakat Ak Parti’deki karışıklığın hayata yansımasının maliyeti biraz pahalıya patladığı için üzerinde düşünmenin farz olduğu kanaatindeyim.

Kafa karışıklığına geçmeden evvel kafaların net olduğu konuyu paylaşmak isterim. Bir defa hemen herkes, yazımda dile getirdiğim, Ak Parti Bursa, 100 gün boyunca yüz yüze vatandaşla buluşurken bir taraftan da 100 gün boyunca, teşkilatlarda görev almış, veyahut gönül vermiş fakat gönlü kırık insanlara da ulaşmalı. Fakat bu ulaşma, “dostlar alışverişte görsün” kabilinden suya tirit bir ulaşma asla olmamalı. Gönülden olmalı ve gönül kırıklığı giderilmeli… fikrimde hemfikir.

Nitekim, birçok eski ilçe-il başkanının, bayramlaşmaya bile gelmeyecek kadar kırıldığını göstermesi, sadece benim değil birçok partilinin de dikkatinden kaçmamış.

Bu yakıcı durumdan mütevellit, kendi gönlü kırıklarını kazanmadan hariçten kimseleri kazanmaya çalışmanın bir anlamı da faydası da olmayacağı, olsa bile yeterli gelmeyeceği emektar partililerin de görüşü ki; bunun böyle olması bizzat Cumhurbaşkanı Erdoğan‘ın da arzusu zaten.

Şimdi gelelim, Ak Parti’deki kafa karışıklığına…

Herkesin malumu olduğu üzere, Ak Parti‘yi kuran kadro, Fazilet Partisi‘nin kapatılmasıyla açıkta kalan, Milli Görüş‘ün “yenilikçi” kanadıydı. Yenilikçiler, yeni bir yola girmekle kalmadılar, bu yolda eski gömleklerini de çıkarmayı tercih ettiler. Özü itibariyle, Avrupa Birliği’ne girmeyi hedefleyen, Batılı yeni bir kimlik inşa etmeye çalıştılar. Bu çaba, Batı’yla uyum ölçeğinde değerli bulundu ve bu manada bir karşılık da buldu.

Düşünüyorum da, Abdullah Gül, Fazilet Partisi Genel Başkanlığını kazanmış olsaydı, Fazilet Partisi yine de kapatılır mıydı? Veya İslamcı gelenek mensupları önce muhafazakar demokrat sonra liberal ve nihayetinde buram buram kapitaliz kokan bir yapıya bu ölçüde dönüşebilir miydi?

Ak Parti’yle oluşan ve birlikte büyüyen yeni kimlik, kimilerince, “mücahit, müteahhit, müsait” olma aforizmasıyla hedef alınsa da yoldan dönen olmadığı gibi, eleştirenler de bu yola dahil oldular.

Fakat ne olduysa oldu ve günün birinde bu yolun da yol olmadığı kanaatiyle, başka bir yola girildi. Başka yolun vizyonu, “dindar nesil yetiştirmek” olarak belirlenmiş olsa da, yetiştiriciler, gömleğini çıkaranlardan seçildiği için eski bilgilerinden mülhem söyledikleriyle yaptıkları birbirini tutmadı. Vaziyet bu olunca, din ve dindarlık, dinin iktidarı olmaktan çok iktidarın dinine dönüştü.

Netice itibariyle, Ak Parti, bugün gömleksiz bir İslamcılık ve milliyetçilik arasına sıkışmış, Erdoğan’ın liderliğine sadık seçmen haricinde kimseye hitap edemez durumda. Bu sarsıcı sadakat anlayışı, kapsayıcı, kuşatıcı liyakatin canına okuyor. Haliyle işler kötüye gidiyor ve Ak Parti de oy kaybediyor.

Erimeyi durdurmak maksadıyla Ak Parti’ye, “kutuplaştırma” politikasını devreye almayı önerenler, etkiden doğacak tepkiyi hesaba katmamış olacaklar ki;  yaptıkları siyaset mühendisliği tutmadı ve Ankara, İstanbul belediyelerinin arkasından bakmak zorunda kaldılar/bıraktılar.

SON SÖZ:

Tamam, kafa karışıklığı ve bundan mütevellit ortaya çıkan sorunlar bunlar; peki, “çözüm ne?” dediğinizi duyar gibiyim. Çözüm: 2023 seçimlerini milat sayarak, muhalefeti bir arada tutan bütün argümanları ellerinden alacak, altılı masayı boşa çıkaracak özellikte makas değiştirmeyi başarabilmek. Bu değişimin ne olduğunu, nasıl olacağını ise başka bir yazıda ele alalım.