Gidenler çoğaldıkça siz azalıyorsunuz

6

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bir dönem daha bitti.

Meclis’in 28. dönemi Devlet Bahçeli’nin en yaşlı üye sıfatıyla açtığı oturumla başlamış oldu.

Yemin töreni 27. dönemi de sona erdirdi.

1995’ten bu yana yani 28 yıldır işimiz gereği siyaseti yakından takip ettik.

Kimse kalıcı değil.

Bakmayın siz, unutulmaz gibi lafların gölgesine sığınılarak söylenmiş sözlere, yorumlara.

Bir gün gelir unutulursunuz da…

1995’te gazeteciliğe başladığımızda Tansu Çiller vardı, Mesut Yılmaz var, Necmettin Erbakan vardı, Bülent Ecevit vardı, Deniz Baykal vardı.

Süleyman Demirel, Cumhurbaşkanlığı koltuğundaydı.

28 yılın sonunda Çiller dışında hepsi ahirete göçüp gittiler.

Çiller’de o Çiller değil.

Genel başkan yardımcılarından, milletvekillerinden, belediye başkanlarından geriye ne kaldı?

Zaten sizinle birlikte siyaset yapan, sizinle birlikte yol yürüyenler azaldıkça siz de unutulmaya yüz tutuyorsunuz.

Giden, sizin bir parçanızı da götürüyor.

Gidenler çoğaldıkça siz azalıyorsunuz.

Tarih kitapları belki yazar, yazar da tarihimizin dipnotları ne kadar gerçek, ne kadar işe yarar?

95’te Bursa’yı Ankara’da Refah Partisi’nden Ertuğrul Yalçınbayır, Mehmet Altan Karapaşaoğlu, Cemal Külahlı, ANAP’tan İlhan Kesici, Feridun Pehlivan, İbrahim Yazıcı, Abdülkadir Cenkçiler, Cavit Çağlar, Ali Osman Sönmez, Turhan Tayan, DSP’den Yüksel Aksu, Ali Rahmi Beyreli, Hayati Korkmaz, CHP’den Yahya Şimşek temsil ediyordu.

Milletvekili sayısı 14’tü.

Bugün bu sayı 20.

28 yıl önceki partilerden bugün sadece CHP var Meclis’te.

Refah, bölündükçe bölündü.

Kendisi olmasa da içinden gelen anlayışı temsil eden Ak Parti, Saadet, Yeniden Refah’la Meclis’te yine…

Çarpıcı gelir ya…

Öyle sahiden de…

Değişmeyen tek şey değişimdir.

Giden gider.

Kalan kalır.

Taa ki bir sonraki gelene kadar.

Bu arada geçip giden bir ömür vardır.

Siyaseti hobisine dönüştürenlerle siyaseti eşitsizlikleri ortadan kaldırma aracı olarak görenlerin mücadelesiyle geçen süreçler sonunda hepimiz ölür gideriz aslında.

Birçoğumuz yaşamadan ölür.

Birçoğumuz yaşamış gibi görünür.

Didinmekten öteye geçmeyen bir hayatın içinde yaşamak kelimesini bilmiş ama nasıl bir şey olduğunu hissetmemiş olarak göçüp gidenleri takip edenler de çoktur.

Araf’tadırlar.

Yaşamın kıyısına kadar ulaşmış ama karşıya geçememişlerdir.

Umutları çocuklarındadır.

O çocukların bazıları sel sularına kapılmadan karşıya geçip yaşamın kıyısına tutunmuşlarsa da her an ellerinden alınma kaygısıyla kendilerini köşeye sıkıştıranlara boyun eğerek yollarına devam ederler.

Belki çocukları aşar bu sıkışmışlık duygusunu diye.

Aslında bu derin, hazin bir öyküdür.

Yönetenlerle, yönettiğini zannedenlerle, yönetilmeye mecbur hissedenlerle yazılmış ama kader diye insanların önüne konulmuş bu hikâyenin parçası olmak istemeyenleri sadece hatırlar insanlar.

Onlar da o kadar azdır ki…

Bu azlık aslında bizim mahkûmiyetimizdir.