1

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Selahattin Demirtaş, HDP kongresinden sonra T24 için kaleme aldığı yazıda, “Önce iğneyi kendimize batırmadan, önümüze gelene çuvaldızı batırmanın kimseye bir yararı yok…” diyerek kitabın tam da ortasından konuşmuş.

Fakat, HDP, Demirtaş’ın da altını çizdiği gibi iğneyi gerçekten kendisine batırabilir mi?

Mesela, “Çözüm Süreci”yle birlikte varlığı daha önemsenen bir parti olmuştu HDP.  Fakat ne yazık ki; takip eden süreçte omuzlarındaki yükün sorumluluğunu sindirip gereğini yapabilme iradesini hakkıyla ortaya koyamadı.

Bugün, kapatma davası devam eden HDP için, “HDP baskılardan en büyük payı alan partidir. Kitlesi en çok horlanan, en çok zulüm gören partidir…” derken; Demirtaş, HDP’nin, PKK ile arasına bir mesafe koyamadığı, hatta “Kürt Sorunu”nun çözüm adresi olarak PKK’yı gösterdiği için bütün partilerin kendilerine mesafe koymak zorunda kaldığını da hesap etmiş midir?

Ettiği kanaatindeyim. Aksi olsa, “Siyasetin ve şiddetin bir arada olamayacağını bizim de bildiğimizi, bütün sorunlarımıza Türkiye’nin bütünlüğü içinde çözüm aradığımızı ve onurlu bir barış için ciddiyetle çalıştığımızı tüm Türkiye’ye en uygun dille, söylemle anlatmamız gerekir…” şeklinde bir cümle kurmazdı diye düşünüyorum.

Demirtaş‘ın, “Adeta trafik magandası gibi, yolda makas atıp tüm şeritleri tıkamış durumdalar. Ne kimsenin geçmesine izin veriyor ne de kendileri ilerliyorlar…” sözleriyle yaptığı iktidar tarifi, “Kürt Sorunu” için olmasa bile mesela ekonomi için yapılmış en isabetli tanım olsa gerek.

Fakat bu tanım, HDP’nin, “Kürt Sorunu”nda çözüme bakışına daha çok uyar diye düşünüyorum. Zira, örgüt elebaşlarının, “PKK olmasaydı HDP yüzde 5 oy alamaz” açıklamasının dumanı tüterken HDP Eş Genel Başkanı Mithat Sancar‘ın, PKK ile mesafe konusunda, “hiçbir ilişkimiz yok ki mesafe koyalım…” tarzı açıklaması tek kelimeyle çaresizlikten çamura yatmaktır.

Açık söylüyorum, HDP, vesayet ipinin ucundaki kukla görüntüsünden kurtulmadıkça ne Kürtlerin sorunlarına çözüm üretebilir ne de ülke sorunlarına bir çözüm önerebilir. Sadece yüzde 12-14 civarında Kürt seçmeni bloke eder ve makas atıp tüm şeritleri tıkayan maganda misali hem kendini hem de siyaseti tıkar.

Bu tıkanıklığı açmak ise elbette ve en önce HDP’ye düşer. Bundan mütevellit, Demirtaş‘ın, “Eğer diğer muhalefetten Kürt açılımı bekliyorsak biz de HDP olarak Türkiye açılımı yapmak zorundayız. Mağdur kimliğimizin bizi ezilmişlik veya öfke psikolojisine sokmasına izin vermeden, özgüvenle tüm Türkiye’yi kucaklamak zorundayız…” sözlerini fazlasıyla önemsiyorum. Umarım bunu başarabilirler.

SON SÖZ:

Elbette ki; HDP yok sayılmamalı. Ama HDP de özellikle “Çözüm Süreci”nde, sınavı kaybettiğini, inandırıcılığını yitirdiğini kabul etmeli.  Daha önce de altını çizdim ve yinelemek isterim. “Çözüm Süreci” bu duraktan geçen son trendi ve artık kaçtı. Bundan böyle, eğer HDP gerçekten “yapıcı bir rol” üstlenmek niyetindeyse, kimseyi suçlamadan biraz terlemeyi göze alarak başka bir durağa yürümeli. Bu sorumluluktan kaçmamalı. Kaldı ki; Selahattin Demirtaş da, “Türkiye’de değişim istiyorsak bunu kendimizden başlatma cesaretini göstermek zorundayız. Aksi halde, haklı olmamıza rağmen yeterince inandırıcı olamayız. Kendi hassasiyetlerimize saygı beklediğimiz her yerde, başkalarının hassasiyetlerine gerekli saygıyı göstermek zorundayız…” diyor ki; bu sözler, söz olarak kalmamalı. Yani, HDP, yeni bir fırsat için “ama”sız, “fakat”sız, “lakin”siz iğneyi kendine batırabilmeli.