0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Top tutacak adamın yok.

Oyunu Çağlar Söyüncü kurmaya çalışıyor.

Orta saha perişan…

Üstelik deplasmandasın.

Oyna…

Tık yok.

İlk 16 dakikanın özeti bu…

Golü yedikten sonra Türkiye kendine geldi.

Arka arkaya pozisyon üretmeye başladı.

Net de pozisyonlardı.

Atsa Portekiz tökezleyecek.

Atamayınca en olmadık zamanda Portekiz'in ikinci golü geldi.

Stefan Kuntz, hatalı pas trafiği işine çözüm üretebilseydi, 16 ile 41'inci dakikalar arasında Türkiye beraberliği yakalayabilirdi.

84 milyonluk Türkiye, 11 milyonluk Portekiz kadar üretken olamadı.

Türkiye'nin 8'de biri nüfusa sahip Portekiz Katar'daki Dünya Kupası için yoluna devam eden taraf oldu.

Portekiz’i geçmiş olsaydık rakibimiz olacak takımı belirleyecek maçta ise Dünya ve Avrupa Şampiyonu İtalya’nın unvanlarına mağlup olmayan Makedonya galip geldi.

Bizi eleyen Portekiz’in rakibi oldu.

İlk yarıda umutları tüketen Milli Takım’ın ikinci yarıda geri çekilen Portekiz’in üzerinde kısa süreli kurduğu baskıların birinde iğnenin deliğinden geçen pasla Burak Yılmaz durumu 2-1’e getirdi.

Kuntz, bu dakikadan sonra yaptığı değişikliklerle oyunun kaderine az biraz da olsa etki etti.

Sahada varlık gösteremeyen Kerem Aktürkoğlu’nu kenara çekip Yusuf Yazıcı ile Enes Ünal’ı oyuna dahil etmesi Cengiz Ünder üzerinde olumlu etki yaptı sanki…

Hatta Hakan Çalhanoğlu üzerinde…

Oyunda varlıkları hissedildi.

Ve o an geldi.

Maç öncesi düzenlenen basın toplantısında, “Bu Dünya Kupası Ronaldo’nun son Dünya Kupası olmayabilir ama benim için son Dünya Kupası olacak” diyen Burak Yılmaz, durumu iki ikiye getirecek penaltıyı dışarı attı.

Futbolda olur bunlar.

Zico…

Socrates…

Roberto Baggio…

Platini…

Lampard ve daha nice ünlü oyuncu Dünya ve Avrupa Kupası şampiyonalarında atamadıkları penaltılarla takımlarının elenmelerine yol açtılar.

Burak Yılmaz o penaltıyı atabilseydi, bugün sadece Türkiye’nin değil, dünya gündeminin yüz güldüren haberlerinin baş aktörü olurdu.

Türkiye, ismi büyütülmüş Portekizli futbolcuların gölgesinde kaldı esasında…

Kaçan penaltı önemliydi ama ortaya koyduğun oyun soru işaretleriyle doluydu.

Türkiye bu maça kalmadan da yoluna devam edebilirdi.

Ne oldu ne bitti?

Şenol Güneş'le coşmuş milli takım Güneş'le çöküşe sürüklendi.

O ara "Hiçbir şey olmasa da mutlaka bir şey oldu" sözünü hatırlatır durumlar yaşandı sanki.

Türk futbolu, Avrupa ve Dünya kupalarına sürekli gidebilen, kulüpler düzeyinde final, yarı final oynayabilen düzeye gelebilse işi daha kolay olacak.

İzleyici ve endüstriyel yönüyle futbolun çok gerisinde kalan basketbol ile voleybolda Türkiye bunu başardı ama…

Voleybolda özellikle kadınlarda adı olan bir ülke Türkiye…

Basketbolda da erkekler Türkiye'nin yüzünü güldürüyor.

Futbol Federasyonu ile kulüpler voleybol ve basketboldaki başarıların sırrını çözebilirse…

Futbolda da adı olan bir Türkiye'yi belki de yakın zamanda görürüz.

Başarı ve başarısızlığın arkasındaki durumu görebilmek için elbette bütüncül bakabilmek gerekir.

Yine de bir şeyi unutmayalım.

Her ne kadar futbol bir endüstriye dönüştürülmüş olsa da sonuçta bir oyun.

Fazla abartmaya gelmez yani…

Türkiye’nin çok daha önemli meseleleri var, dünya yeni bir savaşın içinde…

Eğlenmek için kurgulanmış bir oyunun içine sürüklenmek kısa süreliğini iyidir ama sonrasında elimizde kalana bakalım; ne var?