O;

1967 yılının ocak ayında hayata gözlerini açtığında, dünya bu kadar kirlenmemişti.

O yıllarda;

Ecdat yadigarı Bulgaristan topraklarında yaşayan müslüman Türkler, gündelik yaşamlarını huzur içinde sürdürüyorlar, kendi dillerini konuşuyorlar, kendi isimlerini kullanıyorlar ve dini ibadetlerini rahatlıkla yerine getirebiliyorlardı.

Adı;
Dedesi tarafından dualarla kulağına üflenen minik Naim (Süleymanoğlu) dünyaya geldiği Kırcaali’nin Ahatlı köyünün de maskotuydu çocukluğunda.

Yaşıtlarına göre kısa boyluydu ama çok güçlüydü.

Kendi yaşıtı arkadaşlarını bile iki eliyle havaya kaldırabiliyordu rahatlıkla.

Bir gün;

Akraba ziyaretine Naim’in köyüne gelen halter antrenörü Hilmi Pekünlü, uzaktan gördüğü 9 yaşındaki Naim’in, hayli ağır olan bir oturma bankını rahatlıkla çektiğini gördü.

O yaştaki çocukta böylesine bir güç sıra dışıydı.

Hemen yanına gitti, adını sorduğu Naim’den, anne ve babasının yaşadığı evi öğrendi.

Bir ışık görmüştü Hilmi Hoca, Naim’de.

Çok zor ikna etti Naim’in anne ve babasını, yatılı Spor Okulu’na kayıt ettirmek için.

Naim artık köyünden çıkmış ve Bulgarlar’ın milli sporcularının yetiştiği şehirdeki Spor Okulu’na girmişti.

Çok çalışıyordu.

Halter, onun için giderek vazgeçemeyeceği bir spor dalı haline gelmişti.

Henüz 15 yaşındaydı ki;

Sırtındaki Bulgaristan formasıyla 1982 yılında Brezilya’da katıldığı Dünya Gençler Şampiyonası’nda ilk dünya şampiyonluğunu elde etti.

Çok mutluydu hayatından.

Yavaş yavaş tanınmaya da başlamıştı artık.

O, halterdeki başarılarını artırırken yıllar geçtikçe Bulgaristan’ın idari ve siyasi yönetiminde bir şeyler değişiyordu.

Naim bir şeyler seziyordu ama önceliği halterdeydi ve düzenlenecek yarışmalara odaklıydı.

Henüz, sırtındaki Bulgar milli forması onu rahatsız etmiyordu.

1980’lerin ortalarına gelindiğinde Bulgaristan’da bir şeyler ters gitmeye başladı Türk nüfus için.

Dönemin;

Bulgar Devlet Başkanı Todor Jivkov ve ülkedeki tek söz sahibi olan Komünist Parti yönetimi, ülkedeki müslüman Türk azınlığa karşı ağır yaptırım kararları aldı.

Bulgaristan’da artık Türk kökenlilere yönelik ağır bir asimilasyon politikası başlamıştı devlet eliyle.

Türkler’in isimleri değiştiriliyor, Türkçe konuşmak yasaklanıyor, camiye gitmek engelleniyordu.

Karşı çıkanlar ise evlerinden zorla alınarak Nazi Almanya’sındaki gibi toplama kamplarına alınıyor, işkencelerden geçiriliyordu.

Haberleşme ise hiç yoktu.

Binlerce Türk, zorla alıp götürülen yakınlarından haber alamıyordu.

Kaldı ki;
Kapalı bir rejimde olan Bulgaristan’daki bu insanlık dışı olaylardan Dünya’nın da haberi olmuyordu.

Tarihler;

1986 yılını gösterdiğinde Bulgaristan’daki Türkler’in tamamının ismi silah zoruyla değiştirilmişti.

Bulgar yönetimi öyle zulüm ediyordu ki Türkler’e, bazı yerleşim yerlerinde din değiştirmeyeni köy meydanında öldürüyorlardı.

Bu asimilasyon politikası çerçevesinde Naim’in adı da artık Naum Shalamanov olmuştu.

Öz be öz Türk olan Naim, artık yaşananları çok daha iyi görüyordu.

İnsanlık tarihinde nefretle anılan Bulgaristan Devlet Başkanı Todor Jivkov’un bu zulmünden rahatsızlık duyuyordu.

Ama sırtında da Bulgar forması taşıyordu.

1986 yılında bir mucize yaşandı.

O sene;

Avustralya’nın Melbourne şehrinde düzenlenen Dünya Halter Şampiyonası vardı.

Naim’in de aralarında bulunduğu Bulgaristan’ın Halter Milli Takımı Melbourne’ydi.

Turnuva, Bulgar Milli takımı için çok başarılı geçiyordu.

Nitekim;

Kaldırdığı ağırlığı artıran Naim de, şampiyonanın birincisi olmuştu.

Turnuvanın bittiği günün gecesinde bir eğlence düzenlendi.

O gece, her şeyin başlangıcı oldu Naim için ve de Bulgaristan’da zulüm gören Türkler için.

Aralarında sivillerin de olduğu küçük bir Türk grubu, oteldeki eğlence sırasında Naim’le iletişim kurdu.

Kendisini Türkiye’ye kaçırabileceklerini söylediler.

Çok heyecanlandı Naim.

Aklında başka şeyler vardı, ailesi vardı, akrabaları vardı. Ama en önemlisi de Bulgaristan’da zulüm gören on binlerce Türk vardı.

Hemen karar vermesi gerekiyordu.

Kendisine bu teklifi yapanlara “Tamam ağabey, kaçırın beni” dedi.

O gece;
Bulgar Milli Takımı’nın konakladığı otelde filmleri aratmayacak bir kaçırma operasyonu gerçekleştirildi.

Bulgar gizli servisi tarafından korunan Bulgar Milli Takımı’nın kampından pek çok tehlike atlatarak, kendisini kaçırmaya gelen Türk grubun aracına otelin arka kapısından binerek Melbourne’deki Türk Konsolosluğu’na getirildi Naim.

İltica etmişti Naum Shalamanov artık.

Bu yaşananlar;
Konsolosluk görevlilerince anında Ankara’ya bildirildi.

Naim Türkiye’ye getirilecekti ama bir sorun vardı.

Naim’in Avustralya’dan Türkiye’ye direkt geçişi diplomatik olarak mümkün görünmediğinden Naim’in başka bir ülkeye geçirilmesi gerekiyordu.

Devreye artık dönemin Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Turgut Özal girmişti.

Gelişmeleri an be an yakından takip ediyordu.

Ayarlanan özel bir uçakla Naim, İngiltere’ye Londra’ya Türkiye Cumhuriyeti’nin Büyükelçiliği’ne götürüldü.

Tüm dünyanın gözü Londra’da atıyordu artık.

Dünya basını ve Bulgar Gizli Servisi her anı takip ediyordu.

Türk Dışişleri ve MİT de alarmdaydı.

Başbakan Özal da kararlıydı.

Londra’ya, Başbakanlık uçağı Ata’yı gönderdi Özal.

Yapılan çok gizli bir operasyonla Naim, özel bir ekiple Ankara’ya getirildi.

Bu durum Bulgar komünist yönetimini çok öfkelendirdi.

Ankara’da yapılan coşkulu karşılama ve basın toplantısıyla ilk kez Türk halkının karşısına çıktı Naim.

İlk sözleri;

“Türkler’e karşı yapılan zulümleri kabullenmem mümkün değildi. Türkleri yok sayanlar için Bulgar formasıyla ter dökmek istemiyordum” oldu.

Aradan zaman geçti.

Takvim yaprağı 1988 senesini gösterir oldu.

Güney Kore’nin başkenti Seul’de olimpiyatlar vardı.

Naim bunu bekliyordu.

Ama beklenmedik bir şey oldu.

Dünya Halter Federasyonu’na başvuran Bulgar Halter Federasyonu, Naim’in lisansının kendilerinde olduğunu ve yetiştirme hakları bulunduğunu belirterek, Naim’in bu olimpiyatlara Türk formasıyla katılmasına itiraz etti.

Karar, Bulgaristan lehine çıktı.

Naim çok üzgündü, Ankara’da kafalar karışmıştı.

O esnada Başbakan Turgut Özal’ın formülü girdi devreye.

Ve;

Naim Süleymanoğlu’nun Seul’deki olimpiyatlara katılabilmesi için Başbakanlık örtülü ödeneğinden Bulgaristan’a tam 1 milyon dolar para ödendi.

Naim artık serbestti.

Türk formasıyla yarışabilecekti.

Başbakan Özal;
Bu ödemeyle ilgili olarak çok sonra “Naim kazandığı madalyalar ve Türk bayrağını dalgalandırarak bunu bize kat kat ödedi” açıklaması yapacaktı.

Türkiye;

Naim’le birlikte güreş branşı dışında ilk kez başka bir spor dalında, halter ile altın madalyalarla tanışmaya başladı.

Türkiye onunla gurur duyuyordu.

Halteri her kaldırdığında Türkiye de ayağa kalkıyordu.

Dünya Naim’i artık çok daha iyi tanıyordu.

“Türk altını” diyorlardı Naim için.

Vücut ağırlığının 3 katını birden kaldıran halterci olarak adını tarihe yazdırıyordu artık.

Olimpiyat ve Dünya Şampiyonlukları da art arda geliyor, halter denilince Naim Süleymanoğlu’nun adı konuşuluyordu dünya spor kamuoyunda.

Ne var ki;

Böylesine büyük başarılar, yabancıların hiç hoşuna gitmiyordu.

Altın madalyalar artık Naim’in hegemonyası altına girmişti çünkü.

Hele hele;

Uluslararası Halter Federasyonu (IWF) bu gidişattan hiç memnun değildi.

Şampiyon, neden hep bir Türk oluyordu?

Bu kez dert buydu.

Hemen bir sebep bulundu ve…

IWF yönetimi, yönetmeliği değiştirdi.

Buna göre;

Süleymanoğlu’nun altın madalyaları adeta bloke ettiği 60 kilogram kategorisi kaldırılıp, yeni sıkletler belirlendi.

Bu karar bile;

Naim’in dünya çapında ne denli büyük bir sporcu olduğunun göstergesiydi.

Bugüne değin hiçbir sporcu için Uluslararası Halter Federasyonu böyle bir değişiklik yapmamıştı.

Sadece Naim için alınmış çok özel bir karardı bu.

Ankara yine şaşkına dönmüştü.

‘Dünya’nın efendileri’ oturmuşlar, Naim’i durdurabilmek için bugüne değin görülmemiş bir yönetmelik değişikliğine gitmişlerdi.

Ne var ki;
Bu karar, küçük dev adam Naim’i çok daha hırslandırdı.

Günde 5 saat uyuyor, kalan zamanında ağırlık kaldırıyordu.

Vücudunu çok zorluyordu.

Sonrasında;

Büyük hırslarla girdiği müsabakalarda 3 olimpiyat madalyası, 7 dünya şampiyonluğu kazandı ve tam 46 kez de dünya rekoru kırdı.

1992 yılında da;

“Dünya’nın en iyi sporcusu” unvanına layık görüldü.

O artık “cep herkülü”ydü.

Artık;
Verdiği demeçlerinde Bulgaristan’da zulüm gören Türkler’den de bahsediyor, yaşananların dünya kamuoyunca bilinmesini istiyordu.

Başarılı da oldu, yaptığı açıklamalarda.

Tüm gözlerin Bulgaristan’ın içine çevrilmesine sebep oldu.

Naim;

Öyle işler başarmıştı ki, “devrilemez” denilen Bulgaristan’daki Todor Jivkov döneminin sona ermesine, komünist rejimin çökmesine ve zulüm gören on binlerce müslüman Türk’ün özgürlüklerine kavuşmasını sağlamıştı.

Dahası, isteyen artık anavatanı’na Türkiye’ye gelebiliyordu.

Böylesine büyük bir değişimin tek mimarıydı Naim Süleymanoğlu.

O bir Türk kahramanıydı artık.

Tarihler;

2000’li yılların başını gösteriyordu.

Çocukluğundan beri yaşadığı travmalar, günlük yaşamını da etkiliyordu “cep herkülü”nün.

Ne yazık ki;

Genç yaşında karaciğer yetmezliği baş gösterdi vücudunda.

Bulgaristan’daki Türk arkadaşlarından biri, hiç düşünmeden organ bağışında bulundu Naim için.

Ameliyat çok başarılı geçmişti.

Sağlığı giderek düzeliyordu.

Ne var ki bir süre sonra beklenmedik bir şey oldu.

Beyin damarlarındaki genişlemeye bağlı olarak Naim ani bir beyin kanaması geçirdi.

Bunu da atlatıyordu.

Ama vücudu çok yorgun düşmüştü.

Hastanede;

Son zamanlarında Cumhurbaşkanı Tayyip Erdoğan da yanında bulunup, sık sık moral desteği veriyordu dünya düzenini değiştiren bu Türk kahramanına.

Tarihler;

18 Kasım 2017’yi gösterdiğinde, vücudu ve beyni iyice yorulan ve iflas eden Naim Süleymanoğlu, tedavi gördüğü hastanede 50 yaşında yaşamını yitirdi.

Bu büyük Türk kahramanını, dönemin Türkiye Cumhuriyeti Başbakanı Turgut Özal karşılamıştı çiçekler içinde.

Son yolculuğuna da;

Yine çiçekler içinde son Başbakan Binali Yıldırım uğurladı sevenleriyle birlikte.

Türk ulusu büyük bir değerini kaybetmişti.

Kalbi büyük, vücudu küçük o kahraman, bilerek çok şeyler yaptı yaşamında.

Yıllarca;
Zulüm içinde yaşayan Bulgaristan’daki Türkler’i kurtarmakla kalmayıp, o çok sevdiği ay yıldızlı bayrağı defalarca göndere çektirip, Dünya’ya İstiklal Marşı’mızı ezberletti.

En başarılı olduğu dönemde;

ABD hükümetinin önüne serdiği milyon dolarları ve vatandaşlık hakkını hiç düşünmeden elinin tersiyle itti.

“Ben Türküm, Türk öleceğim. Sırtımdaki ay yıldız satılık değil” dedi ABD’li yöneticilere.

Kısa yaşamında, spor dışında hiçbir şeyle ilgilenmedi.

Gelen siyasi teklifleri reddetti.

Hiçbir yere, hiçbir kişiye angaje olmadı.

Kazandıklarını da paylaşan bir kişiydi.

Vazgeçemediği iki şey vardı.

Biri halter sporu, diğeri ay yıldızlı bayrağı.

1992 yılında;

“Dünya’nın en iyi sporcusu” unvanına layık görüldüğünde yabancı basına röportaj verirken, Balkan coğrafyasında da büyük yankı bulan şu sözleri söylemişti “cep herkülü”

“Hayatta” demişti “Sahip olduğunuz her şeyi kaybedebilirsiniz, evinizi, işinizi hatta sevdiklerinizi. Ama bir insanın hayatta kaybedebileceği en son şey kimliğidir…”

Şüphesiz ki;
Kısa yaşamı boyunca Naim’le en çok ailesi gurur duydu.

Babası Süleyman Bey’in, televizyon karşısında izlediği oğlunun madalya törenlerinde hıçkırıklarla ağladığı bilinir hep.

Annesi Hatice Hanım’ın da her anne gibi sadece tek bir isteği vardı oğlu Naim’den.

Mutlu bir yuva kurması, torunlarını kucağına alması.

Ama;

Naim’in travmalı, çalkantılı yaşamı, canından çok sevdiği anneciğinin bu isteğine hep engel oldu.

50 yıllık kısa yaşamına dünyaları sığdırdı ama kendi mutluluğuna yer bulamadı.

Naim Süleymanoğlu;

Halter sporunda bir ilk oldu.

Ondan önce olmadığı gibi ölümünden sonra da Naim gibi bir halter sporcusu gelmedi.

Dünya halter sporuna, yeri doldurulamaz bir damga vurdu.

Elde ettiği başarılarla siyasi bir dönemin değişmesine de sebep olan Naim Süleymanoğlu’nun adı, Türk tarihine de altın harflerle yazıldı.

Süleymanoğlu;

Vefatının 6. yıldönümünde Bursa’da da törenlerle anıldı.

Kestel Belediyesi ve göçmen derneklerinin organizasyonuyla, büyük şampiyonun adına yaraşır etkinlikler yapıldı.

Halter Federasyonu yönetimi de geldi anmaya, Bursa Milletvekilleri de, ailesi de.

Camilerde mevlitler okutuldu, adına lokmalar döküldü, sergiler açıldı, belgeseller gösterildi.

Sadece sporcu kişiliği değil, mezalime uğrayan Bulgaristan Türkleri’nin sesi olmasıyla da önemli bir kişiydi Süleymanoğlu.

Ruhu şad olsun.