5

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

İki haftadır neredeyse her sinemada kapalı gişe oynayan bir film var; “Oppenheimer”

Film, Juilus Robert Oppenheimer’ın 2. Dünya Savaşı’nda atom bombasının geliştirilmesi sürecindeki rolünü konu ediyor.

ABD, 6 Ağustos 1945 saat 08.15 te “Little Boy” isimli atom bombasını Hiroşima’ya, 9 Ağustos saat 10.58’de “Fat Man” isimli atom bombasını Nagasaki’ye attı ve bomba 1.5 km çaplı alanı dümdüz ederek, yaklaşık 500 bin kişinin ölümüne neden oldu.

Ve bu olayla atom bombasının savaşlarda kullanılması yasaklanırken, Amerika 60’lar sonrasında bu kez napalm bombasını devreye soktu.

Bütün vahşetiyle 21 yıl süren ve yaklaşık 5 milyon kişinin öldüğü Vietnam Savaşı, bu bombanın denendiği bir laboratuvara döndü.

Ben de bugün, napalm bombasının kullanıldığı bir anı ve bu anın fotoğraflandığı bir kareyi anlatmak istiyorum.

Bu kare, fotoyu çeken Nick Ut’a Politzer ödülü getirmiş ve dolaylı olarak savaşın bitirilmesinde kamuoyunu etkilemiş bir özelliği var.

Bu fotoğraf 8 Haziran 1972 tarihinde çekilmişti.

Kuzey Vietnam’da saklandıkları tapınağa bir Amerikan uçağından dört napalm bombası atılmıştı.

Sağ kalan çocuklar, elbiseleri, saçları, vücutları yanık içinde, çığlıklar atarak kaçışırken, foto muhabiri Nick Ut kendisine Pulitzer ödülünü getirecek olan işte bu kareyi çekmişti.

Fotoğrafta ortada, çığlık çığlığa koşan çıplak kız, Vietnam Savaşı’nın bütün dehşetinin isimsiz simgesi haline geldi.

Öyle ki, ABD’nin Vietnam Savaşı vahşetinin dünya kamuoyunun önünde sergilendiği bir simge oldu.

KİM PHUC BÜYÜDÜ

Fotoğrafta yanan kızın adı Kim Phuc idi.

Bütün vücudu yandığı için Saigon’da 14 ay hastanede yatmış, yanık derisi ayıklanırken her seferinde acıdan bayılmıştı.

İleri bir yaşta, kocasıyla gittiği Moskova dönüşü siyasi mülteci olarak Kanada’ya sığınmıştı Kim Puch.

O günlerde 34 yaşındaydı. Evliydi, 3 yaşında bir oğlu vardı. Astım ve şeker hastasıydı, sık sık migren krizi geçiriyordu. Vücudunda, her vesileyle azan, silinmek bilmez yaralar taşıyordu, cildi nefes alma yeteneğini kaybetmişti, ama “Ama ne talihliymişim ki yüzümde en küçük bir leke bile yok!” diye avunuyordu.

1995 senesinde Washington’da Vietnam Savaşı’nı anmak için bir tören yapıldı. Kim Phuc da oradaydı.

Konuşma için kürsüye geldi;

“Bildiğiniz gibi ben Napalm Ateşi’nden kaçan küçük kızım. Şimdi savaştan konuşacak değilim. Çünkü tarihi değiştiremem. Sizden sadece savaşın trajedisini hatırlamanızı ve bu sayede dünya üzerindeki kavgaları ve insanların birbirini öldürmelerini durdurmak için bir şeyler yapmanızı istiyorum.

Maddi ve manevi olarak birçok acı yaşadım. Bazı zamanlar yaşayamayacağımı düşündüm. Fakat, Tanrı beni kurtardı, bana inanma gücü ve umut verdi. Eğer bombaları atan pilotla yüz yüze konuşabilseydim, ona geçmişi değiştiremeyeceğimizi, fakat barışı yaymak için şimdi ve ileride iyi şeyler yapmamız gerektiğini söylerdim.

Yanıklarım yüzünden ne evlenebileceğimi ne de çocuk sahibi olabileceğimi düşünüyordum ama şimdi harika bir eşim, çok tatlı bir oğlum ve mutlu bir ailem var.

Sevgili arkadaşlar, inanıyorum ki bir gün insanlar gerçek barış içinde yaşayacaklar, kavgalar ve düşmanlıklar olmayacak. Bütün milletlere barış ve mutluluk sağlamak için hep birlikte çalışmalıyız.

Bu önemli günün bir parçası olmamı sağladığınız için sizlere çok teşekkürler.”

Kim konuşmasını yaptıktan sonra salondan sessizce ayrılıyordu ki, eline bir kâğıt sıkıştırıp göndereni işaret ettiler. Dönüp adama baktı. Adam orada öylece durmuş, eli ayağı titreyerek Kim’e bakıyordu. Elindeki notu okudu:

– Kim, o adam benim!

O adam, 8 Haziran 1972 günü Vietnam’daki o mabede napalm atan uçağın pilotuydu John Plummer’dı.

Plummer,  Savaştan sonra yıllarca kendine gelememiş, ne yapacağını bilememiş, din adamı olmuş, ‘o küçük kızın’ resmini gazeteden kesip her an cüzdanında taşımıştı.

Kim bir an adama baktı, sonra kollarını açarak ona doğru koştu. 

…

Hangisinin yarası daha derindi dersiniz?

Kim bilir?!..